FRORES DIMINUTAS
AS FRORES DIMINUTAS
ADORNAN OS CABELOS DAS FADAS
BORDAN OS SEUS VESTIDOS
E AS LEVAN NOS PÉS
NAS SANDALIAS.
Mª CAEIRO
Somos tan pouca
cousa
Que ninguén
nos pode ver
Con nós non fan
ramos
E en ningún
floreiro
Pódennos poñer
Somos tan pouca
cousa
Que ninguén nos
pode ver
Facemos un tapiz
fermoso
Na alfombra verde
da terra
Que pisamos cos
nosos delicados pés
Somos tan pouca
cousa
Que so algúns ollos
Nos poden ver
Sen o noso nome
saber.
Mª
Caeiro
Sabes ler a alma da natureza co teu ollar, regalar cores e aromas que ninguén ule, plasmar nun espazo baleiro flores humildes, silvestres pero marabillosas, que non se mercan con diñeiro, pero valen un tesouro. Aparecen aí, como por arte de maxia, onde ninguén as ve para que Xexe as descubra e lles faga un retrato.
ResponderEliminarNeste meu andar por esta vida, Noniñas, un pouco miro a terra e outro pouco miro ó ceo. Bicos e gracias.
ResponderEliminarDa miña amiga Aurora: Fermosisimas fotografías, que me trasladan o meu pobo e a miña infancia...terra maravillosa que comparto coa artista...
ResponderEliminarGrazas por elo Sese(M Caeiro).