LENDA DA FADA E O DRAGÓN

 

          LENDA  DA  FADA  E  O  DRAGÓN

             Contan que as noites de Lúa Crecente, de ceos despexados e cun cobertor de estrelas se vas ó pé da Fada e o Dragón e recitas ou cantas algunha das cantigas de amigo dos poetas e trobeiros da ria de Vigo escoitaras a Fada tocar o aulós.

E entre o seu suave son, a voz do amigo que algún día cruzou a ría ou deixou a cidade de Vigo din que a podes escoitar.

                                                  Ondas do mar de Vigo

                                                  ¿Se vistes meu amigo?

As ondas do mar deixaran que vexas o teu amigo cando a delgada lúa espalle a luz cincenta que permite ver o lado escuro da lúa.

Entón se deixas que os teus pés se deslicen ó ritmo da música da fada e bailas, o dragón baixa do pedestal, ela collete da man súbete ó lombo do dragón e levante de viaxe nun voo no espazo e o tempo onde teu amigo estea.

 

 

                                                                                         Mª Caeiro

A FADA E O DRAGÓN E MENDINHO E PAIO GOMEZ CHARINHO

 

                            MENDINHO E PAIO GOMEZ CHARINHO

O que os seus ollos ven

    

                                          MEENDINHO

 

              Seia-m’eu na ermida de San Simion

 

                 Seia-m’eu na ermida de San Simion

                E cercaron-mi as ondas que grandes son.

               ¡Eu atendend’o meu amig’! ,¿e u era?

 

               Estando na ermida, ant’o altar,

              Cercaron-mi as ondas grandes do mar.

             ¡Eu atendend’o meu amig’!, ¿e u era?

 

             E cercaron-mi as ondas que grandes son;

            Nen ei barqueiro nen remador.

           ¡Eu atendend’o meu amig’, ¿e u era?

 

          E cercaron-mi ondas do alto mar;

          Non ei barqueiro nen sei remar.

         ¡Eu atendend’o meu amig’, ¿e u era?

 

         Non ei barqueiro nen sei remar,

        Morrerei eu, fermosa, no alto mar.

       ¡Eu atendend’o meu amig’!, ¿e u era?

                                 PAIO GOMEZ CHARINHO

Cantiga de escarnio

Pai  Gomez Charinho afirma que só existe unha cousa no mundo con que poida ser comparado o rei de Castela e León: o mar. Ó longo da composición expón os argumentos en que asenta tal afirmación.

 

De quantas cousas eno mundo son,

Non vejo eu ben qual pod’en semelhar

Al rei de Castela e de León

Se[non] ua que vosdirei: o mar.

O mar semelha muit’aqueste rei,

E d’aqui en deante vos direi

En quaes cousas, segundo razon:

                                      

       O mar da muit’, e creede que non

       Se pod’o mundo sen el governar;

10  E pode muit’, e [á] tal coraçon

      Que o non pode ren apoderar.

      Des i ar [é] temudo, que non sei

     Quen o non tema; e contar-vos ei

    Ainda máis, e judga[de]-me’entón:

 

 

15  Eno mar cabe quant’i quer caber,

      E manten muitos; e outros i á

      Que x’ar quebranta e que faz morrer

      Enxerdados, e outros a que dá

     Grandes herdades e muit’outro ben

20 E tod’esto que vos cuncto aven

     Al rei, se o souberdes conhocer.

 

    

10-12. e ten moito poder,,e ten unha vontade rexa que ninguén pode dominalo. Ademais é moi temido. 16-18. E hai outros a quen estraga e a quen fai morrer sen nada. 20 aven : sucede. 21 conhecer: entender.

       Do mar: non á cont’, e nunca sera

       Bravo nen sanhudo se lh’o fazer

25  Outro non fezer, e sofrer-vos á

      Toda-las cousas; mais se en desden

      Ou per ventura algun louc’o ten,

      Con gran tormenta o fara morrer.

 

     Estas manhas, segundo meu sén,

     Que o mar á, á el rei, e por én

     Se semelhan, quen o ben entender.

 

23. non á cont’: non se pode contar. 26-27. Mais se algún louco o menospreza ou se aventura con el. 29. Segundo meu sén: segundo eu penso.

A FADA E O DRAGÓN CON MARTÍN CODAX E PERO MEOGO

 

MARTÍN CODAX

 

Ondas do mar de Vigo,                           ¿Se vistes meu amigo,

¿se viste meu amigo?                             o por que eu sospiro?

¡E ai Deus se verrá cedo!                       ¡E ai Deus se verrá cedo!

 

Ondas do mar levado,                          ¿Se vistes meu amado,

¿se vistes meu amado?                       O por que ei gran coidado?

¡E ai Deus se verra cedo!                    ¡Ei ai Deus se verrá cedo!

 

4 levado: profundo

PERO MEOGO

 

Levou-s’aa alva., levou-s’a velida:                       Vai lavar cabelos na fria fontana;

Vai lavar cabelos na fontana fria.                        Passa seu amigo que a muit’amava.

          Leda dos amores,                                                           Leda dos amores,

         Dos amores leda.                                                            Dos amores leda.

 

Levou-s’aa alva, levou-s’a louçana:                     Pasa seu amigo,que lhi ben queria:

Vai lavar cabelos na fria fontana.                       O cervo do monte a auga volvia.

           Leda dos amores,                                                          Leda dos amores,

           Dos amores leda.                                                          Dos amores leda.

 

Vai lavar cabelos na fontana fria;                         Passa seu amigo que a muit’amava:

Passou seu amigo, que lhi ben queria.                 O cervo do monte volvia a auga.

            Leda dos amores,                                                          Leda de amores,

            Dos amores leda.                                                          Dos amores leda.

 

A FADA E O DRAGÓN-1

 

 Conta a historia que un 31 de Marzo do ano 2006 cando asomaba a primavera polas varandas inaugurábase no Paseo de Alfonso XII o Monumento ós cantores, poetas e trobadores da Ria de Vigo .

Monumento en bronce de cor pompeia que representa unha ninfa sentada sobre un dragón tocando un aulós e mirando a Ria e as illas Cíes. A figura alada asentase sobre una columna de granito pulido, de 4 metros de alto y 80 centímetros de ancho e orientada ó noroeste

 

Xaime Quessada Porto foi quen coas suas mans, arte e amor nos deu a nos, ós trobadores e as ondas do mar de Vigo tan fermosa escultura.

 

 Xaime Quesada Porto, coñecido artisticamente como Xaime Quessada, nado en Ourense o 14 de xullo de 1937 e falecido en Vilar de Astrés o 30 de decembro de 2007, foi un pintor, escultor e escritor galego. É irmán do debuxante Fernando Quessada que tanto nos facía rir tódolos días no Faro de Vigo.

 

Formouse na Escola de Belas Artes de San Fernando, en Madrid. Nos anos cincuenta frecuenta o grupo de artistas ourensáns nucleados ao redor do Café Volter, denominado Os Artistiñas por Vicente Risco (formado por Arturo Baltar, Xavier Pousa, Virxilio, Xosé Luís de Dios, Acisclo Manzano e Buciños). Obtén a medalla de ouro na Exposición Nacional de Bellas Artes de 1959. Trasládase a vivir a París en 1962, e posteriormente móvese a Estados Unidos, onde traballa na década dos oitenta para a Unesco como artista nun proxecto sobre o Quixote.

Nas súas obras destacan as referencias mitolóxicas, as figuras naturalistas moi coloridas, e os corpos esvaídos. Son constantes os motivos e cadros inspirados en Goya (como a súa serie negra) e máis en Picasso, con numerosas versións do Guernica e do minotauro.

 

A escultura fundida en bronce representa unha fada

Con dúas frautas, sentada ás carranchas                         

Sobre o lombo dun dragón alado.

Con esta peza ,o artista, rende homenaxe

A rica cultura oral de Galicia e dos poetas

E trobadores medievais que,

Coma Martín Codax ou Mendiño

Cantaron as bondades do mar de Vigo.