ANDURIÑAS
ANDURIÑAS
E AS SOMBRAS CRECENDO
AS FOLLAS DAS ÁRBORES
DESPRENDÍANSE DAS PÓLAS
PARA SENTIRSE LIBRES
NUN VOO DE ESCASOS MINUTOS
E ACABAR TOCANDO TERRA
OU CONVERTINDOSE NUN BARCO
QUE NAVEGA POR RÍOS,
CHARCOS E REGATOS
TODO NO MUNDO ERA MOI ESTRANO
PERO UN SOÑO
UN PEQUENO SOÑO
FIXOSE REAL POR UNHAS HORAS
CENTOS DE ANDURIÑAS
CHEGARON DO NORTE
VOLVÍAN E NON ERA PRIMAVERA!
REVOABAN POLO TELLADO,
AS FIESTRAS E O CEO GRIS
POUSABANSE A DESCANSAR
NOS CABLES DO TENDIDO ELÉCTRICO DO TREN
MOITOS KILOMETROS QUEDABAN
PRA CHEGAR A ÁFRICA
PASABAN MOI PERTO DE MIN
ESCOITEI O SEO CANTO
VOEI CON ELAS
TENDO OS PÉS NA HERBA
OFRECINLLES A MIÑA CASA PRA DESCANSAR
E PRA CANDO VOLVAN TER ONDE ESTAR
ELAS NON O SABEN
PERO EU SON FELIZ
CADA VEZ QUE CHEGAN
E ALEGRAN O CEO
Mª CAEIRO
Fermosas palabras convertidas pola maxia das emocións en anduriñas equivocadas de estación, coma a pomba de Alberti, que pensou que"el mar era el cielo y la noche la mañana"
ResponderEliminarRegresando do Norte con retraso, pero felices de equivocarse de estación, si son coma as pombas de Alberti,elas pensaban que o ceo era mar e a mañá era noite.
Eliminar