Estabamos no tempo do outono,as follas das arbores empezaban a sentir as primeiras gotas de auga esbarar polo seu limbo,depois de tres meses por fin poderse duchar,90 días sen auga e máis de 160 molladas.
Qué gusto poderse duchar e bailarinas raiolas do sol!
A cada ducha continua de máis dun día as gotas golpeaban as follas e o vento soprar por ver de as secar.Cada vez sale menos o sol i entre o bater da auga,a forza do vento e o frio as follas en cambiando o seu vestido e en buscar o seu destiño:un voto económico directo ós camiños e valados onde as mans d'un bo home as recollia para fazer con ellas un monte,para fazer con elas carbón vexetal e durante o inverno poderse quentar,sen malgastar energia nin cartos.
Pero non todo era así,habia algunhas follas fortes,grandes,aguerridas e dun verde máis escuro que se aferraban as polas e non querían cambiar de vestido,as follas grandes do nispero pouco podian voar e a pesares das duchas e o vento deixaron agromar botóns daurats que cosas pequenas raiolas do sol transformabanse e ramos de flores brancas.
Qué estrano,qué situación!
Os camelios enchíanse de botóns brancos e cantas máis duchas,máis verdes e máis puntos de cor,as arbores que alegran o inverno e que non están nos balcóns.
Estabamos no outono i eu en camisón,son.
