que sopraba do sur
o inverno estaba chamando ás portas
e non lle abría niguén
nas árbores crcían as follas
as roseiras tiñan flor
uns homes falaban
prometendo un mundo mellor
con mentiras
o Beethoven das letras firmaba libros
e o fillo do libreiro
contaba fermosas historias
de entre andeis.
mª caeiro
descubriu o meu interior
sen me coñecer
como había anos
o meu principiño
(Alberto meu alumno)
lle puxera o meu nome
a un peixe nun debuxo
soio con me ver
sen saber nada de min.
mª caeiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario