ERA UNHA VEZ
UNHA MULLER
QUE PASABA A VIDA
SOÑANDO
SEMPRE ESPERANDO
O QUE NON ERA REAL
UN DÍA ESPERTOU
I ESQUECEUSE
DE FACER CASTELOS NO AR
E DE PEDIR DESEXOS
ÁS ESTRELAS FUGACES
NON CONCEDÍAN NADA
E OS TREVOS MENOS
ERA UNHA VEZ
UNHA MULLER
QUE PASABA A VIDA SOÑANDO
UN DÍA ESPERTOU
E SENTIU A HERBA NOS PÉS
O VENTO NA CARA
O BARRO E AS MASAS NAS MANS
A COR NOS OLLOS
A MÚSICA DA NATUREZA NOS OUVIDOS
O MAR NA PEL
AS NUBES NA CABEZA
E AS ESTRELAS NO CORAZÓN.
Mª CAEIRO
POEMIGAS, POEMIGAS
VERSOS DE PAN
QUE ME DAN VIDA.
(AUTE)
Mª CAEIRO
SUBIDA NA SEXTA ONDA
NON DO MAR
SUBIDA Á ONDA DA PANDEMIA
QUE VIU NUN TSUNAMI MUNDIAL
SUBIDA FACENDO EQUILIBRIOS
PARA BAIXAR BEN DELA
PRA BOTAR Ó PÉ NA AREA
E VOLVER A ANDAR.
Mª CAEIRO
COIOS QUE VIÑERON CO RÍO
E QUEDARON ENTRE TERRA E HERBA
BEN RODADOS EN CALMA
CAMBIAN DE VIDA
NAS MIÑAS MANS
CANTOS RODADOS
QUE DURAN MILLEIROS
E MILLEIROS DE ANOS
SERÁN PARTE DA MIÑA HORTA
E DALGÚN CAMIÑO.
Mª CAEIRO
SILENCIO X SILENCIO X SILENCIO = A NADA = 0 = BALEIRO
Mª CAEIRO
