Pequena historia urbanita
Pola maña coma sempre dende hai uns cinco anos collín o meu cabalo de ferro "A poderosa" para ir traballar,indo polo meu camiño un policia municipal na sua gran moto e co seu gran casco puxose a miña beira e dixome:
-Que ben vas.
A miña resposta foi :
-Siiiiiiiiiii
... -Quen me dera a min.Dixo
-Pois xa sabe pidalle o alcalde que lle cambie a moto por unha bici electrica.
E seguimos os dous os nosos destiños.Eu nesta maña levantarame coa sensación dunha rabia moi grande escoitando na radio as inxustizas sociais polas que estamos atravesando e o silencio tan grande que se sinte,coma si as bocas todas estivesen cosidas cuns fios invisibles e extranos,invadiame unha rara sensación.
A rabia foi en aumento cando de volta a casa despois de tantos anos soñando ca revolución dos cabalos de ferro,cunha cidade chea de bicicletas atopome cun home que viña de frente a min en dirección contraria polo carril do bus e dos taxis tan pichi e con cascos nas orellas,os meus berros escoitaronse en toda a rua e os peatóns mirabanme algo asustados.
A cousa non acabou ahí pois indo compra-lo pan vin coma unha rapaza deslizabase en bicicleta tamén en dirección contraria polo carril do bus e taxis e outra vez un gran berro saiu da miña boca,doime tan...pensar que si as cousas seguian así acabarian proibindo as bicicletas por ser peligrosas.E a rabia sehuia crecendo...
Na casa mentres cociñaba e comía as noticias seguían sendo moi insxustas,soio o recordo que na radio tiveron para Violeta Parra acougou un pouco amiña rabia e empezaron a aparecer na miña mente tódalas letras das suas cancións e cantando "LA Petaquita" volvín a rua cos meus zocos vermellos e o meu cabalo de ferro,pero a rabia aínda estaba contida no meu cerebro entón decidín ir nadar un pouco cos peixes e coma se o meu cabalo de ferro tivese ás fun voando a PECEIRA a ler un pouco,tomar unha cervexa galega e a ter algo de conversa e a rabia foise desvanecendose e o vento frio foi acariñando os meus sentimentos.
Mª CAEIRO
Pola maña coma sempre dende hai uns cinco anos collín o meu cabalo de ferro "A poderosa" para ir traballar,indo polo meu camiño un policia municipal na sua gran moto e co seu gran casco puxose a miña beira e dixome:
-Que ben vas.
A miña resposta foi :
-Siiiiiiiiiii
... -Quen me dera a min.Dixo
-Pois xa sabe pidalle o alcalde que lle cambie a moto por unha bici electrica.
E seguimos os dous os nosos destiños.Eu nesta maña levantarame coa sensación dunha rabia moi grande escoitando na radio as inxustizas sociais polas que estamos atravesando e o silencio tan grande que se sinte,coma si as bocas todas estivesen cosidas cuns fios invisibles e extranos,invadiame unha rara sensación.
A rabia foi en aumento cando de volta a casa despois de tantos anos soñando ca revolución dos cabalos de ferro,cunha cidade chea de bicicletas atopome cun home que viña de frente a min en dirección contraria polo carril do bus e dos taxis tan pichi e con cascos nas orellas,os meus berros escoitaronse en toda a rua e os peatóns mirabanme algo asustados.
A cousa non acabou ahí pois indo compra-lo pan vin coma unha rapaza deslizabase en bicicleta tamén en dirección contraria polo carril do bus e taxis e outra vez un gran berro saiu da miña boca,doime tan...pensar que si as cousas seguian así acabarian proibindo as bicicletas por ser peligrosas.E a rabia sehuia crecendo...
Na casa mentres cociñaba e comía as noticias seguían sendo moi insxustas,soio o recordo que na radio tiveron para Violeta Parra acougou un pouco amiña rabia e empezaron a aparecer na miña mente tódalas letras das suas cancións e cantando "LA Petaquita" volvín a rua cos meus zocos vermellos e o meu cabalo de ferro,pero a rabia aínda estaba contida no meu cerebro entón decidín ir nadar un pouco cos peixes e coma se o meu cabalo de ferro tivese ás fun voando a PECEIRA a ler un pouco,tomar unha cervexa galega e a ter algo de conversa e a rabia foise desvanecendose e o vento frio foi acariñando os meus sentimentos.
Mª CAEIRO
